Ushtari ukrainas i gulçuar duke kapur një kallashnikov me frikën që i flakëronte në sy, nuk kishte lëvizur asnjë hap nga kanali i tij buzë rrugës për pesë orë.

Një tank rus i fshehur pranë horizontit po qëllonte sipas dëshirës pasi vuri në pah një vend pranë të cilit 55-vjeçari Andriy ishte shtrirë me fytyrë përtokë në dhe.

Qafa e tij e bronztë ishte e mbushur me djersë dhe goja e tij ishte shumë e thatë për të folur më shumë se një pëshpëritje e ngjirur.

Por zemra e tij po rrihte aq fort saqë ai mundohej të merrte frymë në qetësinë absolute të frontit të Ukrainës lindore.

“Kush mund ta ndalojë këtë luftë?” ai u përgjërua pasi hodhi sytë nga bilbili i një predhe tjetër të gjuajtur duke shkelur forcat ruse tre muaj pas pushtimit të tyre në Ukrainë.

Shpërthimi qëlloi një shtyllë të lartë dheu në qiell në anën e kundërt të rrugës nga ushtari i vetmuar.

Më shumë ndoqën në një stakato të qëndrueshme pak metra mbi kokën e tij të strukur.

Andriy nuk e kishte idenë se ku kishin shkuar njerëzit e tjerë në njësinë e tij ose sa i ishin afruar rusët hendekut të tij.

“Djemtë tanë kanë pushuar së qëlluari,” pëshpëriti ai përsëri pasi hodhi një vështrim lart e poshtë rrugës.

“Ne nuk duam t’i provokojmë ata, sepse atëherë rusët do të fillojnë të qëllojnë kundër nesh edhe më fort.” Predhat që vërshojnë mbi kokën e Andrit rrezikojnë të plasarisin mbrojtjen e dëshpëruar të Ukrainës në një pjesë të madhe të frontit lindor.

Rruga me dy korsi dikur formonte një litar shpëtimi me të cilin Ukraina dërgoi përforcime deri në qytetet industriale të rrethuara të Lysychansk dhe Severodonetsk.

Andriy po mësonte në mënyrën e vështirë se tanket ruse tani ishin afruar mjaftueshëm për të shkëputur në mënyrë efektive linjën e furnizimit.

Armët ruse të fshehura në kodrat po qëllonin në mënyrë metodike ndaj çdo automjeti që mund të dallonin duke garuar në rrugë.

Kufomat e djegura të furgonëve të fshirë dhe makinerive ushtarake mbuluan pjesë të autostradës së shpërndarë nga mbeturinat.

Disa dhjetëra ushtarë ukrainas derdhën me energji nervore më në jug, poshtë rrugës, ndërsa përgatiteshin për misionin e rrezikshëm për të penguar disi përparimin rus.

“Kam humbur shumë miq,” tha një ushtar përpara se të hipte në një automjet të blinduar dhe të rrokulliset drejt vijës së zjarrit rus.

“Dua të hakmerrem për vdekjen e tyre”, tha 23-vjeçarja.

Mjeku ushtarak po mbante një telekomandë dhe po dëgjonte bumet e armëve të mëdha që shpërthejnë në një kodër të gjelbëruar që rusët po përpiqeshin të kapnin javën e kaluar.

Ajo merrte thirrjen gjatë pushimit të parë për të shpejtuar me furgonin e saj dhe për të nxjerrë të plagosurit.

Gjasat ishin të mëdha që 50-vjeçari të përfundonte i bllokuar aty për ditë të tëra.

“Është tepër e frikshme,” tha ajo për luftën e llogoreve.

“Ka raste kur nuk mund të lëvizësh për orë të tëra. Nuk guxon as të shikosh lart. Mund të kalosh gjashtë apo shtatë orë kështu.”

Walki-talkie ishte ende i heshtur dhe betejat në krye dukej se vetëm po rriteshin.

“Unë e mbaj frikën time si një simbol nderi,” tha rreshteri.

“Vetëm budallenjtë nuk kanë frikë në situata të tilla.”

Kapiteni Oleg Marchenko dukej se tërhiqej thellë brenda vetes në kërkim të fjalëve për të shprehur mendimet e tij nën zjarr të pandërprerë.

28-vjeçari më në fund shikoi rreshterin dhe buzëqeshi.

“Ajo ulet në llogore dhe shqetësohet për shpëtimin e të tjerëve,” tha Marchenko.

“Një tank merr koordinata specifike dhe pastaj vazhdon ta godasë atë pikë pa pushim. Mund të lëshojë 1000 predha në ditë,” tha ai me një vështrim të largët.

“Nëse lëviz një hap, ti vdes”.

Marchenko dhe Syzonenko u larguan pak më mbrapa nga bordi për të lënë një kamion që mbante një automjet të blinduar të rrokulliset në kodrën e përfshirë nga beteja.

“Përderisa keni një llogore apo një hendek, ju mund të shpëtoni jetën tuaj”, tha kapiteni. “Dhe duke u shtrirë atje, ju ndjeni frikë dhe adrenalinë.”

 

*Përkthyer dhe përshtatur nga TiboNews