Ne trashëgojmë ngjyrën e syve, formën e trupit dhe grupin e gjakut nga prindërit tanë. Gjenet tona përcaktojnë tiparet tona fizike, por çuditërisht ato mund të na udhëheqin edhe në sjelljen tonë. Për shembull, ne të gjithë besojmë se nëse një çift divorcohet, kjo është e gjitha për shkak të psikologjisë së tyre, ose kimia mes tyre është zhdukur. Por studimet e fundit kanë zbuluar një të vërtetë tronditëse: divorci mund të jetë në gjenet tona.

1. ADN-ja jonë luan një rol të madh në sa shumë debatojmë.

Nëse një marrëdhënie është plot me debate dhe martesa merr fund, bashkëshortët mund të pyesin veten se çfarë shkoi keq. Shkencëtarët thonë se përgjigja mund të qëndrojë në gjenet e një gruaje. Ata kanë zbuluar një ‘gjen divorci’ femëror që mund të parashikojë një martesë të vështirë.

Shkencëtarët pretendojnë se ky gjen ndikon në mënyrën se si gratë përpunojnë “oksitocinën”, e cila është “hormoni i përqafimit”. Ajo gjithashtu nxit ndjenjat e dashurisë dhe dashurisë. Gratë që kanë më shumë gjenin që ndikon në oksitocinë, kanë 50% më shumë gjasa të pretendojnë se janë të pakënaqura në martesën e tyre apo edhe se janë afër një divorci.

2. Gjenet vendosin gjithashtu nëse një burrë do të jetë besnik ndaj bashkëshortes së tij.

Nuk është vetëm edukimi apo karakteri i një burri që vendos nëse ai do t’i përkushtohet të njëjtës grua. Shkencëtarët zbuluan se ekziston një gjen i veçantë që është përgjegjës për besnikërinë.

Ashtu si gratë, burrat kanë hormonin e tyre që është përgjegjës për lidhjen dhe përkushtimin. Quhet “vazopresinë” dhe disa meshkuj kanë një mutacion në një gjen të lidhur. Nëse një burrë ka këtë mutacion gjeni, ai ka më pak gjasa të jetë monogam, kështu që ekziston rreziku që ai të jetë i pabesë ndaj bashkëshortes së tij.

3. Prindërit mund t’ua kalojnë “gjenin e veçantë të divorcit” edhe fëmijëve të tyre.

Fëmijët e prindërve të divorcuar kanë më shumë gjasa për t’u divorcuar nga bashkëshortët e tyre në krahasim me fëmijët që janë rritur në familje me 2 prindër. Studimet sugjerojnë se nuk është edukimi, por faktorë gjenetikë që mund të fajësohen.

U bënë studime që përfshinin fëmijë që u birësuan në familje dhe që u rritën me prindër birësues. Rezultatet ishin dërrmuese: rezulton se fëmijët trashëguan historitë e tyre të divorcit, por jo nga prindërit e tyre birësues. Ata e trashëguan atë nga prindërit e tyre biologjikë. Dhe kjo ndodhi edhe nëse ata ishin ndarë nga prindërit e tyre biologjikë në moshë shumë të re.